ايمان

با لبهايي سرد آمده بود

با لبهايي داغ رفت

هيچگاه نخواست به خود

ايمان بياورد

غريبه ي آشناي من

به دنبال يك نقش تازه پاهايش را

محكم گذاشت و رفت

.در جاده اي پرتيغ گم شد

يكي از گيلاسهاي

پر از هوس گلويش را بريد

سوخت

و تشنگي اش را

سيراب نكرده

نابود شد

يكي از پس ديگري

...زندگي ادامه دارد

اما زخمها ي يك بيمار

.التيام نمي يابد

مگر بيمار

چه مي خواهد

!جز ايمان؟

غريبه ي آشنا

رفت تا

بيمار را بيمار تر كند

رفت

بدون آنكه

لحظه اي بخواهد به

...خود ايمان بياورد

رفت تا به اميد

خيانت ابلهان

خيانت را

پيشه ي خود سازد

...خيال

...بدبيني

...غرور

غريبه ي آشنا را

در پس مرگ كشيد

!زندگي اش نابود

!در تمام لحظه ها غرق